Seyyah ve Bahçe

ben bir seyyahım

bilmem kaç

nar ve çiçek

bahçesinde dolaştım

durmaksızın seyahat ettim

mevsimlerin rüzgarlarıyla

savruldum maviliklere doğru

en iyisi hiç

sevmemekmiş üstat

aşk bile vazgeçmiş benden

en saf huzurdu ayrıklarım

hatta en saf sevgi

kimi kadına göre

ben bir serseriyim

en sevdikleri türden

kimine göre ise karanlığın

ta kendisi

evet üstadım en iyisi

başka diyarlardan da

sevmemek gerekmiş

en iyisi

gördüklerimi sorarsan

üstat

öyle kadınlar tanıdım ki

yaptıkları tek şey

dudaklarında yüceltiklerini

hançerlemek ilk fırsatta

gezdim çiçeklerin bağrında

vefasızlıkların ortasında

özgürlüğün zevkini tadarken

şimdi ise benden nefret ediyorlar

        sanki tüm çabaları

        nefret etmek içindi

        ama aynı gecede

        hepsi birbiriyle

        savaşa düştü

üstlerini açtılar aşk adına

uyandırmak için nemrut ateşini

günahkar bedenlere dönüştüler

oysa ki şair tek bir ışık görseydi

seyyah olmazdı düşmezdi yollara

masalarda yaşıyorlardı

güzel gözlü alev dudaklı kadınlar

kadehlerin valsında

gizemli bir ritimle

gülüyorlar

ya da ölüyorlardı

gizlice içten içe

simaları farklı olsa da

gözümde

hepsi aynı görünüyordu

ve hepsi bir siluetti

gözlerimi gözlerken

bazıları kendi yolunu arıyordu

şarkılar söylüyorlardı dudakla

gözlerden damlalar düşerken

üstat burada bu son durakta

bu son gezdiğim şehirdeyim

ıssızlıkta

ve yüreğim

olduğundan daha karanlık

nar ve çiçek bahçeleri arasında….