Sihrini Yitirmez Aşk

Şehirlere küstün bakışların
buğulu iç sancılarıyla başlar güne
yalnız insanlar...

Her gün aynı sokaktan geçip
aynı insanları en içten gülümsemeleriyle selamlayıp
usul adımlar atarlar...

Sorsanız onlardan iyisi yoktur
ve derinlerde kanayan yaraların sızısını
kimse bilmez,
görmez...

//

Bir bulut olsaydım eğer
mavinin kalbine en çok ben yağardım elbet
en nihayetinde bir hayal düşlüyorum
bir bulut olsaydım eğer...

Geçmişte aşk için ne yazılmışsa
yalnız insanların çığlıklarıdır onca satır ve sükunet
bilirim...

Biz aşkı pervasızca kucakladığımızdanmıdır bilinmez
hep dizlerimizin üzerine düştük
geçmişten...
günümüze...

Ulaşamadığımız sevgiye dair
ne kadar sual varsa
ne kadar isyan tümcesi birikmişse dilimizin ucunda
ardımıza tükürdük hepsini...

Anasını yitirmiş bir çocuk gibiydik bazen
ellerinin sıcaklığını unutmuş, yalnız, kimsesiz...

geçmişe kenetlenmiş hatıralarla
hikayesi kendinden yazılı şiirlerin
koynunda sabahladık

bir ilmek daha attık kör sabahlarda
yarım yamalak aşk dilinde yazılmış
sahipsiz mektupları yaktık
çığlık biriktirdiğimiz kimsesizliğimizde

Alev alan tümceler kapıyı yumruklarken
geride bıraktıklarımızı hep unuttuk...

Okunan her satır karanlık öyküler doğurdu
sonunda hep kötülerin kazandığı...

ve sustu iyiler
biri gelip iyi şeyler yazsın
ve büyüsünden kurtulsun diye
aşk...

//

Bir adam girdi şehre
koşarak...

Yüzlerin yüzsüzlükten tanınmaz olduğu vakitlerin
ağırlanmayacak konuklarıydı onlar!

-ki onlar aşka zincir vurup
sevdayı sırtından dağladılar-

Bitti dediler
aşk bitti!

Gitti dediler
mana veren bütün harfler ve kelimeler!

Kaçtı dediler
kendini sevdalı zanneden enayiler!

Onlar bilemediler
aşk hiç umulmayan vakitlerde
umut düşleyen yürekleri kendi seçer...