Şiir de Yorulur
Her şey biter:
Gün gibi
Karanlık açar göğe çadırını
Başlar dağ başı yalnızlığı ömrün
Titrek bir alev, biraz da peksimet
Öylesine varılır sabahlara.
Bir yudum su, bir telaş ikindisi,
Dönüp dolaşıp durduğumuz yer,
Aynı sarmal, hep aynı sızı
Kavuşmak için geceye.
Çıkarsamalar, gündelik hesaplar,
Bağ bozumu yekünü, navlun...
Uzak diyarlara gitme fikri
O titrek alevin deminde yanar durur, şurada:
Kör bir noktaya evrilir sonra.
O gemi gider, bu gemi gelir,
Bir gün bir haber:
Gemiden atlamış o son tayfa.
Kararmış üzümler,
Sonra kurumuş
Solmuş bir açalya
Bir umuttur yıldızlar,
O da olmasa nasıl durulur?
Yorulur kalır bir yerde insan
Önce hayalleri alınır,
Söz durur, şiir de yorulur....
Ağlayıp durma çocuk!
İçinde savrulan iklimlerin
Hazanına mı düştün?
Baş eğme, ufukların aydınlığını yitirirsin
Umudun yarınlarını bitirirsin
Durulur her şey.
Ansızın gelip geçmek
Bir heves gibi kursaklarda
Bir nefes gibi belki bu son diyerek,
Belki bu son,
Belki yalan!
Bir gün sevgiler de satılır,
Sözler unutulur,
Şiir de yorulur
Kalır ardında binlerce ceset
Var mıdır geçmişini yırtıp atmaya şimdi cesaret?
