Şiir Değildir

göğü yararak yürüyen bir düşüncenin ucundaydım

adını bilmediğim bir rüzgar alnımda ter içimde bir çağın ayak izleri

dilimde ilk harfi yanmış bir dua belki bir isyanın belki bir sevdanın tortusu

çünkü bazı kelimeler vardır

bir halkın suskun boğazından sarkar da

konuşmaz ama yakar

ben de yandım

yandım ki adalet dedikleri o nar tanesi

bir çocuğun avuç içindeki sıcaklıkla

bir celladın bıçağındaki soğukluk arasında salınırken

ben o arada kaldım

kimi zaman bir şairin dizinde

kimi zaman bir mücrimin sessizliğinde buldum kendimi

ve anladım

adalet göğe çekilmiş bir urgan gibi

kiminin boynuna kiminin 

vicdanına dolanır

bazen bir harfin yanlış yerde oluşu

bir adamı darağacına götürür

bazen bir virgül

bir kadının ömrünü kurtarır

işte bu yüzden

ben cümleleri değil

onların titreşimini yazdım

bir yasayı değil

onun gölgesinde büyüyen 

korkuyu

ey eski duvarların nabzını tutan kardeşim

senin yürüdüğün o kumdan yollar

benim rüyalarımda çoktan yeşerdi

o çimenlik

kanunların değil

çocukların çıplak ayakla koştuğu umut yeridir

adalet orada başlar

bir çocuğun düşmemesiyle

ve bir kelimeyle

sadece bir kelimeyle

bir milletin kaderini değiştirmek mümkündür

çünkü bazen adalet

bir şiirin içinde saklanır da

yalnızca ağlayanlar duyar

işte o yüzden

bir yazının ucuna gelip de

kalem titreyince anladım

yasaları insanlar yazar

ama adaleti

yalnızca şiirler yaşatır

ve biz

şiirle kırdık zincirlerimizi

çünkü zincir sesi

rüzgarın dudağında yankılanmadıkça

hiçbir özgürlük gerçeğe dönemez