Şiir'in Sözyaşı

Ne gecenin karanlığına saklayabildim seni
Ne de günün gölgeli saatlerine.
Kuşluk vakitlerinde
kuş seslerinde aradım sesini
Böğürtlen kokulu tozlu yollarda bıraktım
Şiirlerden dökülen pembe renkleri
Ve...papatyanın son yaprağını

Gün doğumunda
saçak altı şiirleri katlettim şah damarından.
Gözlerinden kurşunlara dizdim kendimi
Ölmedim.
Akşam kızıllığında kurdum darağacını
senden kalma bir şiirin orta yerine.
Bir ayrılık şarkısından
yağlı urganlar astım boynuma usulca
Ve ıssız bir köşede, herkesten uzak
İpimi çektim,kendimce
Ölüyorum işte ...sessizce

Şimdi öyle eksiğim ki
Ve öyle yabancı kendime
Nereye baksam yabancı bir sehrin sokaklarında
kayboluyor ayaklarım
Bindiğim bütün otobüslerin numaraları degişmiş
bilmedigim şehirlere götürüyor beni
Attığım her adımda biraz daha uzaklaşıyorum kendimden
Biraz daha uzun bir yola çıkıyorum yalınayak
Islak şehirlerden geçiyorum sanki
Ağaçları bulut yüklenmiş
Kaldırım taşlarında, ayrılıkların bıraktığı gözyaşı
Her sokakta bir cinayetin izi
Her köşebaşında süslü bir yalnızlığın
Bana benzeyen küflü çocuğu

En çok da gündüzleri soluyor renkler
Yüzüme düşen gülüşler kırılıyor ışığın altında
Ve geceler... sabaha hep yorgun
Yarasa dişleri arasında
Kanıma işleyen bir sessizlik

Eşkal diyorlar
Ama ben kılık diyorum
Şimdi
Her sabah kılıksız çıkıyorum aynaların karşısına
Saçla sakal arasına saklanan bir yüz
Ellerimde cinayetimden kalma bir titreme
Dudağımda,dilimin bıraktığı acıyan bir yara
Yüzüme bakan ayna,bin parça
Kimliğim kaybolmuş,eşkalim kendimden kaçak
Lakin suçum sabit
Suçumdan tanıyorum kendimi

A. Kemal