Şiir Kokulu Sokaklar

Onlar ki Kadıköy'ün bağrında buluşup, yedi ayrı sokağa isimleri verilen evleri viran şairlerdi...
Sonsuz saygıyla anıyoruz...




sözün sınırını çizmekten aciz dilim
azade ediyor dizeleri
sessizliğin sarnıcına biriken
boynu bükük şiirleri göğsüme bastırarak
giriyorum yedi ayrı eşikten içeri...



boğaziçi elmas kolyesini teşhir ederken
ne bozasıyla vefa
ne yoğurdu ile kanlıca aklımın kasesinde
hem vallahi hem billahi gözüm hep iskelede
belki...



eşkal-i Nazımın Hikmetine ermek kolay değil
değil her babayiğidin harcı diliyle altın çıkarıp işlemek
hele ki dokunuşunda eriyen sözcükleri
can suyuyla külünden diriltmek...


derin düşüncelerle yol alırken
hayalimin yırtık eteğini sıyırıp
tutuyorum içgüdülerimin elinden...



yüreğimin yağmurlu köşesinde rastlıyorum
k u ş d i l i n de hece okuyan şaire
?param olsaydı satar mıydım kahverengi elbisemi?...derken
içimde ayaklanıyor duygu silsilesi...
teselli etmek ne mümkün yağmur altında ıslanan serçeyi...



?göl saatleri?nin gizemli sularının derinliğinde kayboluyorum
bahariyeden son yolculuğuna uğurlarken Haşim'i



seraskerde görüyorum Süreya nın Cemalini
?üstü kalsın? diyerek çekinmeden feda ediyor isminin bir harfini


?dursun bebeğe ninni? söylerken buluyorum melih cevdeti
ayak izleri ağlıyor kadife sokağın köşesinde
adalara saklıyor son nefesini...


yahya ile kemale eren şiirleri okşarken
?artık demir almak günü gelmiş bu limandan? diyor rüzgarın sesi



biletimiz kesilip uzaklaşırken iskeleden
yediveren güllerin avucumda kalan buğusunda eriyorum
bir kez daha alevleniyor kalemin teni
bir kez daha şiirin nabız sesini dinliyorum
seyir defterine çığlar çığlıklarla düşerken...