Şiir Yanığı

Geçtim. Arnavut taşlı sokağından,
Sırılsıklamdım, yaşlanmıştı yüzüm
Nemli bulutlar geçti gölgemin üstünden,
Sen geçtin!

Sen!
Ne zaman çıkıverdin karşıma?
Ve... Nasıl uyandırdın uyuyan düşlerimi

Alnıma düşen bir gölge gibi
Vakit mi yoktu?
Vakitsiz vakitlere inat
Bu gökyüzümden
Sen mi geçtin?
Ben mi geç'tim!

Yamalı bir ses gibi kırık kalbimde
Sarışın bir tebessümsün aynalara düşen!
Sen, Sen ah sen!
Bir üflesen şiir yanığı yaralarıma,
O utangaç parmaklarınla,
Ah bir dokunsan ağrılarıma!

Öylesine sıradandı ki sözlerim
Öylesine düşüverdi dudaklarımdan adın
Ben o an kendi kendimden geçtim!
Uyudu şehla gözlerin, uvertür bir gecede
Uzak iklimlerde kaldı sana dair hislerim.
Oysa ben sensiz, öylesine bomboştum sıradandım!
Geçtim. Gözlerimde ağlayan gözlerinden,
Ağlamadan!
Kirpiklerinden öylesine geçtim!

O çıkmaz sokağın aykırı gölgesi!
Deli fişeği, yüreğinin bıçkın delikanlısı
Kimsesiz odanda bir başına!
Oysa sen sokağında üşüyen,
Bir bahtsız çocuğu sevdin!
Gözlerinde tanıdık bir yağmur
Örselenmiş yapayalnız bir gecede
Üşüyordun.

Ellerine dokunup bir mavinin
Öpmeye kıyamadığım
O gece rengi saçlarından geçtim!
Her zaman bildiğin gibi
Kalbinde olmadığım zamanlardan geçtim!
Ki; Ben zaten sende hiç olmadım!
Adım gibi, adın gibi!
Hiçtim!

Eskidi yüzüm, salaş bir meyhanede,
Oysa saçlarıma düştüğün o;
Çisil çisil yağmurlu geceden seçtim!
Kesif bir yalnızlık, derin bir hüzündün
Sana dair bir bilmeceden geçtim!

Ben kirli sakallı bir militan!
Sen ihtiyar bir çocuktun!
İncecik bir zindan buğusuyla
Günsüz günler dökülmeden ak saçlarına...
Nolur!
Bir deniz sessizliğinde ağlamasın gözlerin,
Sen hala en ıssız denizisin ömrümün,
Bakmadan yanından geçtim!