Şiire Sığmadım Mektuplardayım - 1

dedim hüsn-ü cemaline mislin bulunmaz
cevrine meyleden aşık yorulmaz
bu can eşiğinden asla ayrılmaz
dedin 'ey Züleyha !
tuzak benim
uzak benim
_(beni varlığına yakın etmedim)

şimdi iki yabancıyı oynuyoruz
kapanmış bir perdede
sen,
'nasılsın' diyorsun
ben hep iyi oluyorum...
_(hiç iyi değilim)

ben sana soruyorum
sen de hep
'bildiğin gibi' diyorsun
_(hiç bilmiyorum)

mesela saçların uzadı mı
gözlerinde hala yangın yeri bakışlar var mı
yine her akşam şiir okuyor musun
çayın altını kapatmayı unutup,
radyoda çalan türkülere içleniyor musun?

(hiç bilmiyorum ve hiç iyi değilim!)

çok zamandır göstermelik gülüşlerin evsahibi
dinmeyen bir sızının kimliğiyim
kendimin kaçağı oluyorum durmadan
ağlasam mı ağlamasam mı
onu bile bilmiyorum !

sonra yüklenip efkarımı
saatlerce ayışığını seyrediyorum
gün doğmayı bilmiyor
sancı tiryakisi vakitler...

sesini çok özlüyorum
işte o vakit
ağlasam iyi olacak diyorum
ve bir sigara tutuşturup
ıslak parmaklarıma
iççekişlerimi gecenin bağrına üflüyorum

ümitsizim kısacası
öylesine yaşıyorum hayatı
her davete bir bahane buluyor
her başlangıca bir son çiziyorum
canım yansa da
ben kendimi bir tek senin gözlerinde seviyorum...

(ve.../bu...bir ömrün üstü kapalı seslerinde tükenmektir / daraldıkça vakitler tüneyip bir volkan ağzına ateşi var gücüyle üflemektir!

)

duvar