Şiir/imizin İşi

'Yeryüzünü elimizden aldılar.Bize gökyüzünü verdiler.Sonra tutup gökyüzünü de elimizden aldılar.Şimdi biz mekanın dışında bir yerlerde yaşıyoruz.Bir gün verdiklerimizi geri alacağız.O zaman bizim en büyük bayramımız olacak.'

'
Yalanlarınızla kuşattınız dünyayı,
Kuşların kanatlarından kanat yaptınız nefsinize,
Tarumar ettiniz her şeyi,
Böyle giderse,
Hiç bir şey kalmayacak size...'

Gökyüzünün göğsüne yasladım başımı,
Gökyüzüne b/aktım,
Yıldızlar kadar uzaktın bana.

İçimin derin sancılarını bırakayım sana,
Kabulü imkansız bilirim,
Say ki ,şair im,
Sadece boşluklar kalsın bize.

Zamansız zamanlarda hayaller kurmak ne imiş,
Biz ki zamansız zamanların yolcularıyız,
Gelişlerimiz gidişlerimiz kadar acı,
Kahırlarımız dağlar kadar büyük,
Hele acılarımız,
Onları hiç sormayın bana...

Biz,
Acıların kitabını yazdık içimizde,
İsyanlarımız denizler kadar engin,
Yüreklerimiz denizler kadar dalgalı,
Ne menem olduğu belli olmayan insancıklar,
Bu hengamede,
Zamanın sarhoşuyuz biz..

Şiirle kuşatmak istedik dünyayı,
Yüreklere kök salalım dedik,
Gördük ki,
Yürekler de tarumar.
Zordur şiirin ve şairin işi..

Aşka kazan kaldırmak bizim işimiz,
Boynumuz sadece eğiktir Hüda'ya,
Gerisi bize angarya,
Boş iş.

Şu yalanlarla dolu olan ömrümüz,
İçimizdeki nefsimiz ve kinimiz,
Bıraktık her şeyi boşluklara,
Geriye dönüşü olmayan yerlere gidişimiz.

Bu yüzdendir ki ağır gelir bize dünya,
Nice hayeller uğruna didinişimiz,
Pişmanlıklarımız ve iç geçirişlerimiz,
Anladık,
Boş dünya.

Yaratılanı sevdik yaratandan ötürü,
Bu yüzdendir ki,
Her şeye boyun eğişimiz.

Yoksa,
Dünyayı yakmak kolay bize,
Ne atom ne fizik gerekir,
Yakar yıkarız gönülleri,
Herkese kalır boş ve yanmış bir dünya.

Kimse bilmez bizim hazan vakti ağlamaklıklarımızı,
Yapraklar kızıl kıyamet dökülürken içimize,
Tam vurulduğumuz an..
Akmaz ki bizim kanımız yere,
Damlar kanımız yüreciğimizin en derin köşesine,
Sızım sızım sızlar içimiz,
Bakarsanız,
Yüzümüzde görünür pür neşe gülüşümüz..

Ağlamalarımız ve gülüşlerimiz şiir doğurur,
Her doğum sancılı,
Her doğum acılı,
Ortaya çıkar prematüre şiirimiz...

Bir ana nasıl sevmez çocuğunu,
Ki,analık içgüdümüz,
Çocuğumuzdur bizim şiirimiz..

Bırakın biraz asilik yapsın çocuklarımız,
Koşsunlar özgürlüğün peşine can pahasına,
Daha doğmadan ölmesin çocuklarımız,
Anlaşılsın şiirimiz.

Tüfek icat edildi edileli,
Köroğlu öldü diyorlar,
Hiçbir zaman bitmeyecek Bolu Beyi'ne karşı kinimiz ve direnişimiz

Şair ,
Koy artık yüreğini ortaya,
Varsın vurulsun yüreciğin,
Nedir dünyanın bu kahpeliklerine karşı boyun eğişimiz..

Tut ki öldün,
Zaten ölmek için gelmiştin dünyaya,
Bu ne acı,
Bu ne zulüm,
Olmaz ki gülüm,
Kahpelere karşı boyun eğişimiz.

Zapturapt altına alalım ölümleri,
Her can sevmeli dünyayı,
Anlamlı olsun dünyaya gelişimiz.

Zaman,
Gelişlerimiz ve gidişlerimiz arasındaki anlık an,
Ve z/amansız bir koşu,
Hayal mayal varlığın önünden geçişimiz,
Ve hayal mayal sonsuza gidişimiz..

Geriye bakıp da sakın ağlama,
Biraz yutkun da geç git,
Zamanın perdesinde çok iyi yap rolünü,
Silueti düşsün gönüllere yaptığının,
Biraz da içten ağla,
Kimse bilmesin göçtüğünü,
Var –git,
Çek –git....
8/10/2017Uhr.02:34/Z.B/İST