Şiirin Göbeği

Şairler ordusu görünüyor ufukta;
silah yerine kalem,
tank yerine kağıt kullanıyorlar.
yırtarak ufku ordularla geliyorlar.
şiirler okuyorlar hep bir ağızdan,
top tüfek susturamıyor onları.
mısralarla kamçılıyorlar,
ölüm kusan canavarları.
asker postallarıyla ezilen asfaltı,
okşuyorlar yalınayak.
çocukların kulağında çığlık olup
çınlayan silah seslerini,
bastırıyorlar mısralarıyla
askerlerden gür çıkıyor sesleri.
cesetlere sıkı sıkıya tutunmuş,
ağlayan çocukları kucaklayıp
taşıyorlar şehrin en güvenli yeri;
şiirin göbeğine...
şehrin üstündeki kara bulutları dağıtıyorlar,
barut kokusuna gül suyu sepeliyorlar.
gün doğuyor sanki şehre,
güneş sıcacık gülümsüyor şairlere,
kalem kılıçtan keskindir diyerek;
batırıyorlar canavarların pas tutmuş yüreklerine...