Şiirler Doğar mı Şair Ölmeden

Birazdan, çok değil, kendi sesimden,
Kendime lav olup damladığımı,
Birazdan, sesimin vesvesesinden,
Duyarsın, pişerken hamladığımı.

Magrip'ten Maşruğa nasıl denirse;
An gider nefesim, an geri gelir.
Aşıktan maşuğa nasıl denirse;
'Sen yoksan Azrail beliriverir.'

Bun dolu içerim, kafam karmaşık.
Baştankara yazı, azıda bir dil.
'Gül teninde açtı, zehr-i sarmaşık;
Boğuldu, öldü.' de, sen de öyle bil !

Leyl-i gizde gölgem savuşur belki,
Gözlerimden akan inci boyunca.
Kays ile leyla da kavuşur belki,
Zehr-i zaman aşkı katle doyunca.

Gözümden giryanı men edişlerin,
Tahtımdan payedâr kıldı gönlümü.
Gamzede gül yeksan o gülüşlerin,
Kurak ayazlardan aldı gönlümü.

Bir şiir, bir gece ve ansızın sen.
Mıhlayıp sersefil ettiğin düşü,
Olur ya gün gelir eğer dönersen,
Gördükçe donakal, biraz sen üşü!

Vaktiyle derilen o papatyalar,
Cam fanus içinde solmak üzreyken.
Yıkılır mı bilmem tüm ütopyalar,
Hayatın vadesi dolmak üzreyken.

Aheste kararır yüzümde ışık,
Gökkuşağı gibi saçılırsın sen.
Her yeni seherde günle barışık,
Taze bir aşk gibi açılırsın sen.

Asılır yüzümde afitâb inci,
Yokluğun saçımı tel tel örünce.
Ayn-ı şems gibisin gökte bir'inci,
Kamaşır gözlerim seni görünce.

Dokunsan içime sızlamaz tenim,
Yokluğun sûzandır ben kavrulurum.
Gökyüzü üstünde naçar ötenim,
Rüzgârdan rüzgâra ben savrulurum.

Muhtemel bir gece ve onun körü,
Aklıma düştüğün yerde kal, e mi !?
'Kan' dedim kalbime, 'Basmadan yürü !
Unutmuş, kırdığı kurşun kalemi.'

Sen gökkuşağını dola beline,
Demeyeceğim ki bele dolanmaz.
Rüzgar alıp uçsan iki eline,
Fırtınayı bilen yele dolanmaz.

Yarımken kendini tamamlar mısın,
Kendini kendinle dörde bölmeden?
Kendini kendine yalanlar mısın,
Şiirler doğar mı, şair ölmeden?


Hamza Okumuş-Özlem Pala