Silik Portre

Tam yirmi dört sene geçti aradan
Sonunda kinini gösteren zaman
Resminin üstüne duman ekince
Seni yad etmekte oldu işkence

Hiç geçit vermez mi o muğlak diyar
Son bir kez rüyama gir ey aziz yar
Bağışla portreni duman silinsin
Öksüzlüğüm bitsin hasretim dinsin

Zaman önümde set yorgun vuslatım
Bir gaye vermiştin ondan rahatım
Fakat gösterdiğin bunca nimeti
Sensiz paylaşmanın yokmuş kıymeti

Dört yanımda problem yüküm çok ağır
Kalplerde mühür var kulaklar sağır
Sensizliğe artık alıştı mı ne
Paramparça bu can çıkmıyor anne

Zaman insafsızsa ben de nankörüm
Yalnız sensiz öksüz gören bir körüm
Yine de minnetim sonsuz zamana
Kopan her yaprakla yakınım sana