Şimdi Biri Gelse

Şimdi hiç tanımadığım biri gelse,
Elini alnıma koysa, hafızamdan silse tüm unutamadıklarımı
Sonra gözlerime doğru ve bütün o yaşları.

Ve ben yeni doğan bir çocuk gibi ağlasam, ağlasam birkaç yıl
Annem göğsünden emzirse yine aşkı, her hıçkırdığımda hayata.

Hiç tanışmak istemezdim "ayrılık" kelimesiyle, mesela
Bilseydim yıllar sonra bu kelime çok koyacak bana.
Türkçeyi eksik konuşurdum, zaten anlayanım yok
Birçok sözcüğü kendi haline bırakırdım imla klavuzlarında.

En çokta "özledim" demeyi, belki de
Çünkü insan, hiç kavuşamayacağını bildiği birini özlememeli

Bu bir avuç hap yutup, herşey son vermek isterken
Birilerince alınıp, insanın midesinin yıkanması gibi bir birşey...

Sonra geri dönersin, birşeyler mutlaka döndürür seni
Hep öyle olur, nefes alıp vermeye devam edersin
Zor da olsa yaparsın yani...

Ama şimdi biri gelse "o kim?" dese bana,
Ve ben hiç tanımıyormuş gibi
"o bir yabancı" diyebilsem, keşke

Keşke, bir küfürdür insanın kendi kendisine sarf ettiği
Sosyal literatürde yeri olmayan, ağır bir hakaret biçimidir.

Bazı insanların kalbi,
Otogarın en işlek yerine kurulmuş bir biletçi büfesi gibidir,
Gitmek için gelenlerden başka hiç kimsenin uğramadığı.

Bir sonraki durakta inip
Bir başka yolcuğa erteleyebilsem özlemlerimi örneğin,
Kaldırımlar boyu mutluluk döşerdim bütün yollara,
Üstelik fobisi olanlardanım, basmak istemem çizgilerine
Düzlüğe sürüklerim cesedimi, hiç fark etmezdin bile...

Şimdi biri gelse, sarıklı cübbeli yüzü nurlu bir kimse
Yıkayıp ruhumu,alsa beni bu karanlıklardan
Üzerime beyaz bir örtü çekse, ne iyi olur
Ve dese ki;
"Her işin başı besmele"...

Ben yine de sen derim, Allah var
Çünkü,
O kadar dedim sana,
"Lütfen, ama lütfen acılarımı besleme..."