Şimdi Çocuktum

YirmiYediye meyletmişken adımlarım
bir park lambası altında
göğün serseri nağmelerine kulak verip
ağladı bulutlar
ve hüzne tik tak okurken saniyeler
siyaha üfledi rüzgar
enseme elini atarcasına

efil-sefil bocaladığım duruma gülen, bir damla gözyaşıydı sandım
rüzgarın elini tutup, ensemden attım
döndüm
yirmiyediye bir adım daha attım
bir park lambası altında dorukta bir karanlık
kalbimde tedirgin bir sancı
sanki doğacak güneşe haberci
bir park bankı üstünde sen
insan yirmiyedisinde aşık olur mu?
yirmiyediye değil, yediye adım attım...

kıraatı bozuk sessizlik ürpertirken
yedim miş gibi sevdim seni
o ilk dokunuş
ilk heyecan
çocuksu çoşkumun kızıl bulanıklığında
ezanım okundu kulağıma
dualarım edildi
bir seher vakti hey
imamsız, vekilsiz,
şahidim gökte zuhal
seyrettim gözlerin gözlerime çarparken
yoldaşım oluşunu

şimdi çocuktum...
yirmiyedisinde saklambaç oynayan
yedisinde aşık olan
ayakkabılarını ters giymiş
sol dizi kanayan
ama yine de sana mağrur
sana yalın
sana duru
yaradılışın en günahsız sancısına bürünen
yirmiyedisinde sana elmalı şeker uzatıp
yedisinde hesapsız seven
şimdi çocuktum