Simit Oyunu

Çocukken oynadığımız bir oyun vardı

Acımasız bir oyun

“Simit” diye bilinir sokaklarda

Oynamak istemeyen korkak adledilirdi bizim buralarda

Bir ebe seçilir

Ve o ebe avazı çıktığı kadar bağırırdı

“Simiiiiiiiit”

Bu sırada nefesi bitmeden de arkadaşlarından birisini

Yakalamaktı amacı

Eğer ki nefesi yetmezse

Eğer ki yorulursa

Bir cümbüş başlardı

Oyunu oynayan diğer arkadaşları tarafından

Sokağın ortasında meydan dayağı…

O an sokakta kimin olduğu umursanmazdı

Baban bile gelse herkes bir tekme atmadan o oyun bitmezdi

Ama en kötüsü

Risk alıp da hoşlandığın kızın önünde oynarsan

Ya birisini yakalayıp kahraman tavırlarıyla kıza bakardın

Ya da orantısız arkadaşlarının insafına kalırdı gençlik aşkının bilinmez geleceği

Büyüdük

Ben hala biraz çocuğum.

Hala oynuyorum o oyunu

En son ben mum diktim diye mi bilmiyorum

Ama ben ebe seçilmişim

Bağırıyorum sesim yettiğince

Oyunu değiştirdim tabii biraz

Simit demiyorum ben

Yanlışlarını haykırıyorum herkesin

Noksanlarını haykırıyorum süregelen düzenin

Belki aralarından birisini yanıma çekerim de

Birlikte yanlışları kovalarız diye

Ama nefesim yetmiyor

Sigaradan herhalde

Durmadan dayak yiyorum Herkes tarafından

Bir tek senin vurduğun yerler acıyor