Simitçi

Şehrin taş kaldırımlarında
Gün batmakta.
Yorgun yaralı gönlümü,
Almışım koynumun en derine.
Soğuk rüzgar,
Kara gece vurmakta yüzüme.
Haydi yollar, götür sevdiğim yere.

Ağaçlar cadı süpürgesi gibi,
Sallıyor başlarını,
Bir kamçı şaklıyor yüzümde,
Şimşek dar ve çıkmaz sokağa vuruyor.
Gökten yağmur değil sanki,
Afet yağıyor.

Köşeyi dönünce
Bir kara gölge
Sinmiş kapı önüne
Küçük kara gözlerinde
Koca bir ümit, korku karışık bir hal.

Hızlı adımlarla geçtim,
Merhamet diyen vicdanımın sesini
Gömdüm ayak seslerimle,
Durmadım.
Yürüdüm ,yürüdüm üzerinden,
Ezdim zavallı iyiliği.
Üç beş adım sürdü bu vahşet.
Bir adım ,bir adım
Adın batsın kör vicdan...
Döndüm geriye;
Ardımda ezilen ben,
Hadi tut ellerimden
Kaldır vurduğun yerden.

Küçük ellerinden tuttum.
Hadi küçüğüm,
Ben büyüdüm üç adımda.
Anladım, sen küçük değilsin;
Seni bırakıp giden zavallı
Kör insanlık kadar.

Yürüdüm...
Yağmur hıçkırıklarını tutmuştu sanki,
Yürüdü ağır ağır bizimle.
Sıcak bir gülümseme,
Verdi küçüğüm,
Ben büyüdüm,
O yürüdü benimle.

(Mart 2010)