Simyacı

ancak içimi dağlayan

kör bebeklerin ve köstebeklerin

Tanrı için açılan ellerini

göremediklerinden çok

hor damarımı teğet geçen

usturanın alnına düşmüş Ay’ı

şavkıyla parçalayan benim

suskunluğu bir intikam gibi

yakasına yapışınca

kelimelerden korkmayan

adam kadın çocuk köpek kış

kim varsa dönüp gelsin

bir harf ki ayrılık ülkesinde vuslat

gözyaşı bahçesinde şiir

katran karası gecelerde

safir düşleri perdeleyen öç mü

küçük karıncaları besleyip

filleri çimenlere ezdiren rüzgar

yoksa kadınların göğsünde

saadet denilen ülkeye göç mü

aklımda ağlak gözlü ırmak

dağ yamaçlarında uyku

sisli geçitlerde masum ceylanları

peş peşe söylenen söz ise

aklı çalınanları korkutur

sen iki zulüm veren soğuk su

çiçekleri tek tek yolunmuş vatanım

biri doğum biri ölüm