Sincabın Aşkı

Genç sincap rüzgarda savrulan gazeteyi gördü
Koştu koştu gazete bir dal parçasına tutundu
Sincap bakakaldı gazetedeki balık resmine
Aşık oldu penbe benekli japon balığına
Gazete uçup gitti rüzgarla havaya
Sincap donakaldı uçan aşkıyla dal kenarında

Günlerce rüyasında gördü penbe balığı
Beraber çok mutluydular hemde aşık
Ona ulaşmalıydı bulmalıydı aşkını
Dinmeliydi artık kalbindeki bu aşk yangını

Ağacın tepesindeyken gördü onu bir pencerede
Yüzüyordu çıkmak ister gibi bir hali vardı baktı sincaba
Gel dergibi baktı gel dergibi
Sinacap fırladı attı kendini pencere kenarına
Girmeliydi içeri varmalıydı sevdiğine almalıydı onu

Çatıda dolaşırken fark etti bacayı içeriye giren tek yoldu
Once korkarak sonra coşkunca bıraktı kendini aşağıya
Düştü yere üstü başı kömür tozu siyah bir kedi gibi
Yaklaştı balığa baktı hayran hayran
İşte gelmişti sevdine

Alıp kaçmalıydı başka yolu yoktu bu işin
Daldırdı pençesini bir hamlede kavradı penbeciği
Çırpınsada balık çaresizdi nefes alamıyordu
Sincap heyecanla koştu bacadan çıkmak için
Çok çalıştı, çabaladı tırmanamadı bir türlü kara delikten
Penbe balık nefessiz simsiyah olmuş ölmüştü

Simcap telaşlandı penbeciği koyverdi suyun içine
Sonra tekrar gelirim belki kapı açılınca
Balık suya battı bakmıyordu sincaba aşık aşık
Sincabı fark eden insan aldı eline tüfeği
Sincap attı yine kara deliğe kendini
Çok sıçrasada düştü tekrar bacadan
İnsan çekti tetiği bir ışık patlaması oluverdi
Sincap acı duydu sonra balığı görüverdi
Çok sevindi gülümsedi
İşte dedi başardım çıktık beraber o evden
Mutlu olacağız artık beraber....