Sır

Bir kez mi ölürdü insan
Bir kez mi duyardı
Derinlere sığmamış seslerini
Peki nasıl tutardı,kutsanmış bir sırrı
Şafak vakti ellerinde

Kızıltopun vicdanı sönmüş
Mahşer yerinde bir karanlık
Çökmüş zamanın üstüne
Ölüler ki sahiplenmiş
Doğmamaya yeminli güne
Ve o zaman anlar ki insan
Gün doğumu yakın sanki ölülere

Ve dağlarda yankılanan cümbüş
Ölümün habercisi gibi sessiz
Güneşin doğuşu kadar sakin
Seferber etmiş tüm kainatı
Vaat edilmiş gün için

Ruh esirgenecekti vücuttan
Güneşsiz yaşayanlara doğacaktı kızıl cennet
Ve içecek zehri bir mahluk
Yaşamlardan yaşam beğenmeyen insan..