Sırf Sen Üzülme Diye

içinden geçtiğim bu
göç mevsimidir
yitip giden
hayaller değil sadece

ve bavullar görüyorum
içine kendimi sığdırdığım
rüyamda
tıkış pıkış

iki ayaklı posta arabaları
zarfların arasından
çekipte açamıyorum
korkutur içimden çıkacaklar

duymaktan kaçtığım
yüzleşmeler
ne zaman usanacak
kendi yüzümü unuttum

ne zaman bir ayna görsem
mengenelerden geçerim
saklanırım ardıma
omuzlar kısık

senin dostluk dediğin
kaçmaktır kendinden
bunu bir tek ben
iyi bilirim

koridorumda ayak sesleri
kesilmez
ben kulak kesilirim,
şimdi geliyorlar

bu çile bir ömür bitmez
kim son verecekse
işte buradayım
vazgeçtim kendimden

elimde altıpatlarım
yüzümü güneşe açacağım
sırf bahane olsun diye
sana söz

bulutlar yükselirken tepemden
açıp kollarımı
kavuşacağım ıssız vadilere
kararını ben verdim

tek faili benim bu mecburiyetin
öyleyse
sen üzülme
ben boyuyorum yüzümü karalara

her yağan yağmurda
topraktan aksın diye
illetim
kendi yerimi ben böyle işaretledim

ve bir gün döneceğim
yüzüm ak pak
bedenim yumuşak mı yumuşak
başımı dayayacağım yastığına

sen uyanmadan
tarayıp saçlarımı
yüzünü sileceğim
tıpkı eski günlerdeki gibi

sen hiç merak etme
hiç üzülme
diye
söylediğim bu yalanlar

ama olsun
sen yine de inan
bakma bana

... ve her sabah yeniden doğar gibi
yine kollarıma
uyan

08.07.2012