Siyah Kanat

senin düşün benim düştüğümden beri
sessiz bir şiirin ardına takılıp
çuvallayıp sereserpe
vurgun yiyor sessizce

aklıma takılıyor bıraktığı nöbetçi uykusuzluklar
umursamıyorum bunu
aldırış etsem duyacaklarımdan korkuyor
işitsem göreceklerimden ürküyorum

böyle bir rüzgarı
kara bahtıma kazıyan kadere güç veren
yazılı cehennemlerim
cennet bahçesindeki kirpi gibi
ellerime batıyor dokundukça kalbin

her perdenin arkasından
talihi sönük oyunlar izleniyor
bu yüreğim tarafından

sakinliği
benim dilimin ucunda
ayaklarımın gittiği uçurumun kenarında
gülüşü
ömrümün her anında
öpüşü
dudaklarımın kırmızılığında

uyanırken başka bir köşede sabaha doğru
yakıyor radyoda çalan bir şarkının notalarını
adını söyleyemediğim bir acı
pencereye doğru uzanırken fark ediyorum
parmak uçlarımda bile duruyor bu sızı
ve fotoğrafına bakarken anlıyorum
ortak bir geçmişin ayrı geleceğiyiz artık
ve ben bu yüzden
siyah bir mateme
umutsuzca teslim oluyorum

bunun geri dönüşü
affı
özrü
olur mu bilmiyorum

gecenin bu salına salına karanlığı üzerime örtmesinden
ah vah çekip
o güzel avuçlarından çukurlar kazmasından
kıvırcık saçlarımdan ve
boynuma dolanan o amaçsız hayal kırıklıklarından
önüme manasız imgeler bırakmasından
dolayı
yüzünü yüzümden usandırıyor bu sancı

ve ben
çoğu zaman
nefesimi nefesine bırakmak isterken
kesiyorum kalbimle beynimin bağlarını

ve ben
en çok
tebessüm ederken yaşıyorum bu acıyı

gözlerim ayıramıyor rengini gözlerinin derinliğinden
ellerim ellerindeyken
düşünemiyor uçuruma yakın kanatlanamayan yaşadıklarını

bağlandığı an yüzümdeki ben
yüzündeki benine
kahverengi bir nokta bırakıyor usum söylediğin cümlelere

içimdeki karanlık ise
siyah bir kanat iliştiriyor sırtıma

uçtukça sana
sustukça da esaretine teslim oluyorum...

16.10.16