Siyaha Boyanmış Sayfalar

Ne nefes almak,
Ne bakmak ve nede yaşamak,
Yokluğunda anlamsız...

Şarkılar bile eksik,
Gözümdeki yaş sitemkar,
Ağlamak istemiyorum...
Üşüdüğümü hissediyorum,
Güneş aydınlatmıyor odamı,
Unutmak istemiyorum,
Alıştım...
Alıştım anlamsız yaşamaya...

Sayfaları siyaha boyuyorum,
Bir anlam ifade etmesini düşünmeden,
Ama yinede karamsarlığımı anlatıyor,
Siyaha boyanmış sayfalar...

Bir ara toparlanır gibi oluyorum,
Ve şans eseri adını duyuyorum sokakta,
Adın!
Nede güzeldi adın,
Nasılda yakışırdı sana,
Belki de sadece adın anlamlı artık hayatımda,
Birde gözlerimin önünden gitmeyen hayalin,
Geriye kalan her şey,
Bir kıvılcımla ateş almaya hazır,
Yakılacak,
Yırtılacak...

Yine o parktayım,
Gelmeyeceksin,
Çocuklara bakıp,
Kendi evimizin,
Kendi hayatımızın
Ve kendi çocuklarımızın hayalini kuramayacağız...
Ama ben yinede o parktayım,
Yine aynı saatte,
Yine öğle vaktinde...

Dargınım şimdi ben bu şehre,
Alay eder gibi sanki benimle,
Karamsar,
Karanlık,
Ve terk edilen bir adamın,
Çaresizliğiyle alay edercesine,
Herkes mutlu bu şehirde...
Bir ben karamsar,
Bir bana anlamsız hayat,
Ama alıştım,
Alıştım anlamsız yaşamaya...

Sayfaları siyaha boyuyorum,
Bir anlam ifade etmesini düşünmeden,
Ama yinede karamsarlığımı anlatıyor,
Siyaha boyanmış sayfalar...