Siz Gidin

En çok da böyle yazmak isterken yalnızım.
Denizle yıkanmış güneşlere mi ihtiyacım var bilmiyorum.
Ya da güzel insanların beklediği bir limanda mı soluklanmalıyım,
Mendil sallayıp.
Belki bir sandal geçer buradan okyanusun karanlığına ,
Ya da boğulurum ortasında , uyanıp bu rüyadan
Sessiz ve yine kimsesiz...
Uyanışlara uyanmak gibi olmasın ama ,
Ölüm ve yaşam arasında uçan kelebeklerin kanadında ağırlanmak isterim.
Bir bahar günü...
Belki daha değerli olurdu nefes, kalbim hala atıyorken.
Denizle yıkamalı mı her şeyi , ya da beni.
Balıkları ve uçan kuşları değil tabi,
Karanlık okyanusu mesela.
Umuda çırpan her kanada ,
Yelken açmış şu sandalda kalsın.
Gök dursun ,
Mavi dönsün,
Kalanı da at çöpe gitsin...

Sonra yakamoz gelir belki ,
Ahmed'in ağzından .
Sığmaz geceye saatler uçar gider.
Saat da dursun duvarda ,
Sandal dursun ,
Siz gidin...
Dönmeyin isterim mesela , resmi bozmayın .
Denizle yıkanmış bir güneşim var hala, zamanım ve de sandalım .
Birde ararım , var mı gidecek limanım.
Gök dursun ,
Mavi dönsün ,
Siz gidin...

Karanlıktan dökülüyorken kelimeler,
Duvarlarımı sarı bir hüzün kaplar.
Kalkamıyorum ,
Yüküm ağır.
Hangi sağır taşır, bu feryadı.
Kaç yüzyıl geçti biliyor musun ?
Acılarım çocuk fotoğrafımda gizli.
Örülmüş kazakları olmalı insanın,
Ben bazen annemi özlerim...
Penceremi açın,
Ay'ı verin,
Siz gidin...
Ya da durun , hemen gitmeyin.
Alın hepsini,
Bütün bu yorgunluğumu ve kimsesizliğimi,
Duvarda çürümüş sırtımı ,
Bir de kaçak çayımı,
Doldurun eksilmesin...
Kağıt dursun, kalem verin , siz gidin...