Siz Hiç Annesiz Kaldınız mı

Annem;

Bahtı bana benzeyen bahtsızım,

Damarımda akan kanım, sol yanım…

Yokluğunda yalnızım, yarınsızım.

Ey benim zonklayan yürek sızım.

Sensizliğin ilk yılı dolmadan daha

Rüzgarlarla savrulan gemi gibi;

rotasızım, limansızım.

Her mevsimim hazan;

günüm geceme karışmış, zamansızım,

Yerim-yurdum yitik;

kaybolmuş bir mekansızım.

Bıraktığın enkaz taaa uzaklardan

Zifiri karanlığı aydınlatırcasına

Saçımda, sakalımda ak ak görünüyor.

Hasretinden dizlerim tutmaz oldu

annemm dermansızım…

Ahh dizimin kamedi,

cennetimin istikamedi; nur yüzlüm…

Demek artık sen yoksun

Şimdi ben de kanadı kırık kuş misali yuvasızım,

Secde edip Rabbime dua edenim yok, duasızım…

Demek şimdi bende yetimim,

şimdi bende anasızım…

Annem, annem, annem;

Rüyalarımın prensesi,

yüreğimin sesi ben geldim.

Başı dumanlı mor dağların arasından

Bir uçuruma atılır gibi kâbuslardan çıktım da geldim.

Kurtlar sofrasında pazar-mezat satılır gibi

Canımı ayaklarının altına yıktım da geldim Cennet kokulum…

Dediğin gibi, istediğin gibi,

tamda sevdiğin gibi yaptım bak!

Senin ördüğün kazağı,

eldivenlerimi giydim de geldim.

Kınalı ellerim sıcacık;

Gel gör ki hasretinle kanayan yüreğim,

Buz tutmuş dağlar gibi üşüyor sensizlikten.

Karaya vurmuş balık gibi kala kaldım ortada.

Yılmış, yıkılmış; paramparça ve dağılmış

Kanayan yaralarımı tuzladım da geldim.

Ben geldim annem, ben geldim

Anasız’lığımı, babasız’lığımı,

yarsız’lığımı omuzladım da geldim…

Hayır sana yemin ederim ki ağlamiyicam,

Gözüme toz-duman kaçtı diye

yalan da söylemiyicem;

Sarılacam annem sarılacam,

Hem öyle sıkı sıkı, öyle candan sarılacam ki mezar taşına;

Ruhumu ruhunda hissedeceksin…

Oyy bahtı karam, oyy gönül yaram

Biliyor musun senden sonra hiç kimse, ama hiç kimse

Senin gibi sarmadı beni.

Öpmedi, koklamadı.

Hasta mısın, sağ mısın;

öldün mü, kaldın mı diye soranım da olmadı.

Ey şefkatine kurban olduğum

Beni bu acımasız hayatta, bir başıma

Yapayalnız koyup gittiğinden beri

yaralarımı saran da;

Riyasız, çıkarsız yanıma varan da olmadı.

Oysa sen, sen yere düştüğümde kanayan dizimi

Bir yandan silenim,

bir yandan öpenimdin;

Sen bu dünyada kahrımı

menfaatsiz tek göğüsleyenimdin.

Nasıl bir yürek, nasıl bir sevda,

Nasıl şefkat sendeki?

Hiç mi üşenmedin bu kadar sevmeye,

Hiç mi yorulmadın, hiç mi sıkılmadın;

Veyahut hiç mi bıkmadın da bir of bile demedin?

Kahretsin daha yeni yeni anlıyorum ki annem;

Biz aç kalkmayalım diye sofradan

Sen yemeğini bile doğru, dürüst yemedin.

Kokusuyla toprağı,

Duygusuyla vatanı,

Merhametiyle bayrağı bana sevdiren kadın…

Annem, ben geldim

Üzeri bir karış ot bağlamış mezarının başına.

Hakkını helal et nur yüzlüm

Evlat diye doğurduğun bu çakıl taşına…

Bak diz çöktüm önünde, yalvarıyorum,

af diliyorum.

Saçımdaki akları soranlara

“Siz hiç annesiz kaldınız mı diyorum…