Şizofren Dünyam

Hak etmiyorum ne seni ne sensizliği
Sana yazdığım her son şiiri hak etmediğin gibi...

Tüm acılar fazla bu aşka
Canıma okuyan tüm zamanlar kayıp
Bulanık bakışlardan süzülen yüzün
Şizofren olmuş dünyamın altında kalan duygular
Reva belli ki bu bedene...


Ellerimi titreten ne varlığın ne yokluğun
Ellerimi titreten;
Hiçbir boylamın yetişemeyeceği
Yüzümden /bana dönük/ sırtına olan uzaklık...


Sana sunduğum hayatın kendi içinde çelişkisi bu
Önce ihtimalini heceleyen umutlara lanet yağacak
Kapı dışarı edilecek aşk bilmem kaçıncı kez
Sonra yine tanıdık sahnelerde bitecek kardeş kavgası
Yani dönüşümüz sana olacak elim biraz daha kanlı


?Ah keşke!' dedirtmeyecek soğuk duruşları
Eritebilseydik keşke senle.
İkimizin de bulunduğu bir cümlenin
Olumlu yüklemine geniş zaman katsak keşke...


Değişiyordu senle olunca kimliğim
Ve ben tüm olmazlarımı seninle kabullendim
Hem sevdirip hem nefreti sığdırdın aynı anda avucuma
Narkozu yoktu biliyorum sancılarının
Göz yaşartıcı şarkılar da bitiyordu, direncim kırılmayınca
Ve ben oyuncağı elinden alınmış çocuk öfkesinde ağlıyordum
Oysa hayalin dışında benimle olmamıştı hiç varlığın
Artık devamlı sensizliği yazmaktan da sıkıldım
Hiç geçmediğin bu yolda adımlarını izlemekten sıkıldım...