Sobe

"

Düştüm bir öylesi çekilmez derde,

Ne ölümü düşünürdüm, ne yaşamak korkusu,

Ne sır aradım her şeyde, ne gariplik var serde,

Ne kara sevda, ne sevmek, ne sevilmek arzusu

Artık her şarkı dokunur bana bu şehirde. 

// Enver Gökçe //

""

Yağmuru göçe zorlayan bulut kadar gerginim şu sıra

Duvara yamuk çakılmış 

Boynu bükük paslı çivi kadar huysuz

Avuçlarımdan damlayan gözyaşlarım kadar kurak

Çölde sürüsünü kaybetmiş

Gökte Zühre arayan yönsüz kervancı misali kavruk

Kalabalıklığım kadar tekil

Menteşesi paslı 

Rüzgarda gıcırdayan 

Yaşlı 

Ahşap kapı gibi gözlerim

Her giren

Şu karanlık

Şu tozlu bağrımı görüp kaçıyor 

Cinnete meyilli bu gövdemden

Yalnızlığım ipek böceği misali kendi mezarını örüyor

İçimde matruşka misali

İçin için boğulan azgın nehirler

İçimde asbest bezeli şarampol

Ha düştüm

Ha düşeceğim

İçimi kemiren kurt bile kan kusuyor şu sıra

Kurtulmak için zindanından

Tekmeliyor ha tekmeliyor

Var gücüyle göğüs kafesimi

Sığmıyor çünkü bu nefes bu bedene

Yetmiyor artık hayaller

Tükenen bu ümide

Çünkü:

Sırtlanlardan kaçırmak için sırtlandığım

Diken diken olmuş ruhuma

Yivli bıçakları saplamaksızın

Örselenmiş kabukları diken dikene şu sıra

Çünkü:

Uzak diyarların türküleriyle gurbete düşmüş düşüm

Dilim dilim dilimlenmiş dilim

Katar katar katmış omuzuma 

Suskunluğun yükünü mazim

Direnci tükeniyor anlamın

Kangren olmuş

Körelmekte hislerim

...

Senin olmayan ama 

Seninle var olan zamanın

Karanlık

Dilsiz ve dinsiz algısıdır bu 

Gönlünde beslediğin kuşların

Her göç mevsimi festivali

Her veda merasimi

Her kanat çırpışı senin kimsesizliğine

Kırar kiremitlerini gövdenin

Yıkılır zaman 

Ezilirsin

Anlarsın 

Göç değil 

Olsa olsa inkardır ikrardır firardır

Kaçan kaçana isyandır bu

Yıkılırsın

Oysa 

Hep senli benli bizli olmalıydı hayat

Ayrılıktan uzak

Kalabalıktan hallice

Oysa 

Hep çocukluk olmalıydı hayat

Yüzümüzde tebessümün şavkı

Dilimizde afacanlık

Kulaklarda kahkaha çınlaması

Önüm arkam sobe