Sofistin Gözyaşları

Düşünüyordum,öylece...
Seni, beni...geleceğimizi,
Fallara bakıyordum gizlice...
Unutuyordum diyeceğimi,
Düşünüp aglıyordum.. Sessizce...

Ne olacak halim diyip,yakarken bulutları..
Ve kızdırıyordum usulca esen rüzgarları,
Hayalime beliyordum, ölen umutları...
Ve yokluğunda dökülüyordu.. Gözümün yaşları.
Her rüyayla yeniden yanıyordu, hasret ataşları.

Ben seni düşünen bir sofistim karanlık çağımda
Sana kavuşmak var her yanımda,her inadımda.
Ve acı,hasret, özlem,kokar çagırırım imdadıma..
Ve sana uçmak isterim, yaralar vardır kanadımda..
Hayallerim karışır sofistim, döktüğüm gözyaşıma..

Bazen düşünürüm hayaline kibrit basmayı..
Seni,hayalini,kendimi düşünürüm yakmayı..
Yüreğim ki vicdana gelir,düşünürüm kalbine akmayı...
Orada devlet kurup,orada hep seninle kalmayı...
İmkansızlık çöker enseme,bırakamam aglamayı.

Ben bir sofistim yokluğumda varlığını düşünen..
Ben bir sevdayım ki; üzerine acı,hasret sinen...
Sen bir aşk perisisin gece rüyalarıma inen...
Ben üzgün ve başkalarının aşklarına imrenen...
Aglamalarım tutar yine, sebebi bilinmeyen...

Ben sofistim aşk ülkende seni arayan...
Ve arayıp sorup, araştırım bulamayan...
Ben bir derin yarayım hiç kapanmayan...
Gerçeği bulunmayan,hayalimden ayrılmayan...
Ben sofistim.. Gülmek nedir anlamayan.