Soğuk

Kestane rengiydi kırmızıyla öpüşen
Buhar olup uçtu gökyüzü sen gülerken
Mordu yalnızlık, eflatundu gölgem
Sen rüzgarla giderken
Çiğ yağıyordu ruhumun Ağustos gecesinde
Evet serindi akşamlar çoculuğumun güncesinde
Ama kar ama ayaz
Bu olamaz
Bu kadar soğuk
Bu kadar buruk
Bu kadar yorgun
Bu kadar durgun
Gidişin
Seninki serinlik değil
Üşütüyor bunu bil