Soğuk Gece Senfonisi

Yüzümdeki birikmiş kağıt parçalarının ağırlığı
Atlas'ın omuzlarında sallarken dünyayı
Bu yaşamaktan yıldığım sonbahar akşamı
Tek umudumu da alıyor gözlerimin içinden
Işık veda ederken güneşe
Yıldızlar secde ediyor ışığı götürene
Çünkü başkasının ışığını söndüren
Kendi parlayacağını sanır
Yanılır
Bir sokakta yanmayan lamba
Tüm semti karartır

Yaprak kımıldamaz, kuş uçmaz akşamların
Bir soğuk sessizliği var, bir de kadınların
Ayaza çalan gidişleri ki onun acısı bambaşka
Her göğe bakışımda sızlıyor ruhumda

Kolaysa siz yazın duvarlara unutmak erdemdir diye
Karanlık dehlizlerin penceresi demirdendir, niye
Sevdin ve yaşadın
Ağla diye
Öl diye.