Soğuktu

Aşk zavallı değildi
Bir tek o kalmıştı direnen zulme
İnsanlık tüketmeye başladığında güzellikleri
Deniz küstü sahile
Kum taneleri isyan çığlıkları atıyordu
Martılar en yüksek kayalara tünedi
Balıklar öldü
Yasa büründü dalgalar
Müstahak dedi bir denizanası
Müstahak size ey insanlar
Şimdi çırpınmayın faydası yok
Sığının taş ormanlarınıza
Ne ot bıraktınız ne yeşil
Gölgesizliğe mahkûm edildiniz
Aşk yalvardı ağladı
Girebileceği bir tek gönül olsun istedi
Heyhat tüm kalpler kapanmıştı
Sevgi masum ve mahcup
Nefreti Tanrıya şikâyet etti

Nesli tükenmişti arıların
Çiçekler soluyor bal kovanları kuruyordu
Güneş elinin tersi ile itti
Bütün arzuhalleri
Artık yararı yok geç kaldınız dedi
Buz gibi oldu dünya
Çalı dipleri bile dondu
Serçeler hazin bir şarkı söylüyorlardı
Yazık öldürdünüz doğayı sonumuz geldi
Mavi gözlü bir çocuk ağladı
Hayata dair bütün hakları elinden alınmıştı
Korku her köşe başında ayaza kesti
Caddeler sokaklar köyler kasabalar
Dağlar taşlar
Ve insanlar

Ah! O kıymet bilmez hırslı insanlar
Buzdan kalelerin içine hapsoldular
Yürekler soğudu
Gün gece her saat her saniye
Dünya beşeriyetle birlikte
Soğudu baştan sona doğru
Ateş değildi kıyamet
Sevgiden aşktan manadan yoksunluktu
Soğuktu.