Sokak Çocuğu

Her akşam bir sokak çocuğu daha
düşer ölümün koynundan şiirlerime
çocukluğumdan bir anı daha yanar sessizce
ve ben tatmadığım şekerler için
ıssız bir ateşin başında seni özlerken öldüm anne...

Uykulu gözlerim kapanırken yanağındaki gamzeye
sen hiç mi gülmedin saçlarının dağılmasına çocukken anne...

Gittin ya hani sular henüz kırmızıydı
ve anılarım vurmamıştı yakamozuna
ya da ben hazır değildim seni uğurlamaya
ondan hatırlamıyorum gül yüzünü anne...

Geçenlerde
soğuk bir geceydi yine
bir çift iskarpin çaldım sessizce
elinden aşk tutan bir çocuğun ayaklarından
kötümüydü bu
şimdi günah mı işledim anne...

Anne zamanlarım oldu sokaklarda benden küçüklere
senden hiç söz etmedim o anlar da kendime
kaldırımlar ıslanırken gözyaşlarımla
koca bir çentik attım gittiğin güne 'gitme'
acısı hala dudaklarımda anne...

Şimdi sen naylon poşetten yüreğime giden her nefeste
bazen üç beşimizin bir olup ç/aldığı
buruk şarap tadında
hatıralara geliyorsun hayal meyal anne...

Kocaman bir evim var terk edilişimden beri
sokak sokak benim olan gökyüzü
seninde gözüne ilişti mi hiç
ufkun acıdan kızaran yanındayım hep
ayın ağladığı yere bak anne...

Sokaklarda oynanan piyesin
adsız figüranı sefillerin
benim işte o
benim anne...

Bilmedim hiç noktada virgülde
olmadı sıfatım öznem ceplerimde
ne demeli ki şimdi bu koca boşluğa şiirin içinde
.......................
bir gün üstü gazete ile örtülü çocuğun
sıkıca tuttuğu ellerinden düşerse
ve sen görürsen beşinci sayfa haberlerinde
adını yaz göz yaşınla
adını yaz anne....


Her gün sokaklarda ölen sayısız çocuklardan her birinin düşünde mutlaka vardır sıcak bir anne....


05.01.2013 / Şair-i Gülhan...141