Solan Güneş

Göğe doğru yalnızlık büyür yağmurlarla

akşam denizden yükselirken göğe

en çok bahar gecelerini anarım hatıralarda

ve umutlarım ağarır dere boyuna akan solan güneşte.

Yalnızlık şehrin üstüne düşer ağır ağır

artık ilkbaharın heyecanından uzaktır nabzın atışı

kanıksanmış ve acıtmadan toprağı besleyen yağmurlarda

ıssızlığında suların.

Uzak, ıssız, üzgün ve yaslıdır bu saatlerde ruh

katlanır ve artık zamana yayılır yalnızlık

ayrılınca gövdeden yavaş yavaş

belki de en büyük yalnızlık bu andır.