S/ol/gun

Güne yazılan hikâyelerin içinden geçerken
İtalik ?son' kelimesine ilişir gözlerim
Her hikâye kısadır, bir sıkımlık canı vardır
Bilmez insan, kendisine sonsuz gelenin
ruhundan kaynaklandığını.

Fani bedene hapsedilmiş her ruh tanesine gizledim seni
Ölümsüz bil kendini, adımların dolanmasın kırık bahar cilvesine
Sonsuzluk kadim bir niyet, beşerin gözlerine yansıyan
İki bedene sığdır ruhunu sen şimdi.

Parmak uçlarında çizilen yaşam hikâyemi
Kızıl gece ölümlerinde şekillendir
tıpkı yarattığı heykele âşık olan bir sanatçı gibi
Ömür dediğin üç saniyelik yürek çarpması
Ömür dediğim senin içinde atan yüreğimin ruhunla çarpışması.

-Kollarım zayıftır, sevgilim. Taşıyamam gözlerindeki hüzne dair anlamları.

Benim oyuncak hayallerim vardı
Çocukluğumda onları geceye çizer
Güneşin altında bırakırdım ? ki üzerlerindeki çamur kurusun
Benim gözyaşlarından yaptığım kalelerim
Sahil boyunca silinen adımlarım vardı.
Sana doğru attığım her adımda bir deprem düştü başıma
Sana çarpan her gönül bağında, hicazkâr bir lâ sesi.

Gel otur yanı başıma.
Rakı kadehlerinin dibinde ararken seni
Bir tutam şarap ol ak dudaklarımdan bağrıma.
Gerdanında ölüm vardır bu şehrin
Gerdanında değerli taşlardan ruh intiharları
Kirpiklerinden damlayan güzel betimlemeleri
Tırnak uçlarımla toplarım ben.
Gel otur yanı başıma.
Kor esintide kurumuş omuzlarına yaslayayım başımı.
Geçmiş dediğin bir nefeslik erek
Gelecek için ikimizin nefesi gerek.

Düne yazılan hikâyelerin içinden geçerken ben
Kalın tondaki son kelimesine ilişir gözlerim
Şimdi sen italik, bense kalın karakter
Her hikâye kısadır, bir sıkımlık canı vardır
Benim canımı yola döken senin kalıcılığındır.
Ben benden çıktığımdandır, sana uzanan
Dün batımları
Gün doğumları
Yarın vefatları.