Solgun Çiçekler

Gecenin mavi hüznüne gizlenenler vardı
Ağrıyan bir kalp, ürkek bir çocuk
Gök çatladı zaman sarsıldı
Kimindi bu kirli eller
Ya şu kahırla ağlayan kadın kimdi?

Bir çalı kuşu feryat etti
Çığlık çığlığa yankılandı sesi
Darbe üstüne darbe yedi kader
Ne mümkündü kaçış finalden
Ateş yaktı düştüğü yeri

Şimdi derin bir sessizlik hakim
Sinmiş gölgelere korkak düşünceler
Gönül hücre hapsinde
İftira kılığında geziyor günah
Yürekleri talan ediyor vebal alıcıları

Sönmez bu yangın
Bırak İsrafil öttürsün borusunu
Zaten kopmuş insanlığın kıyameti
Vicdan cehenneminde kan kaynıyor
Cennet ise kapalı bir süre
Kimse hak etmemiş kimse giremiyor

Hangi dine mensup olsa da insan
Unutmuş Allah'ın buyruğunu
Kimse bilmiyor mu?
Yazmıştı dört kitabında yaradan
Üstünlüğün sadece ‘ona' mahsus olduğunu

Daha kaç kitap inecek size...?!!
Daha ne kadar geriye gideceksiniz?
Bir gün gibi geçecek ömrünüz,
Ölümlüsünüz!
Hala mı anlamadınız hala mı körsünüz...?
Dünyada ki bütün çiçeklerin
İncitilmiş bir kadının, teninde solduğunu.

GÜLCENAZ