Solgun Yüzlü Annem... Eylül

Hüzün damlaları çatlatıyor
Her bir çıtırtı ölüm duası
Birikiyor avuçlarımda
Saçlarını salıyorsun kuruyan nehirlerin yatağına
Zaman akıyor üzerinden
Bir mevsimden düşmüştük
Haziranın koynundan gelmiştik
Çıplaklığa öykünen dallarıyla
Solgun yüzlü annen
Eylülün kollarında
Bir süt sızar dudaklarımızdan
Acı delip geçer
Koynuna sokuldukça
Kaç kışın beklediğini anlarız
Hasadın gölgesi gözlerinde
Nasırlar dokunur yanaklarıma
Sen sonsuzluğun yaşlı kızı
Dünya yeşermez mi gözlerinde
Çok şeyler armağan edemem
Düşen her yaprağına
Ağıtlar yakabilirim
Müritlere öykünen rüzgâra
Hazanın koynunda tavafta
Sessiz bir ıslık öperken kulaklarımdan
Üşüyorum
Bin heceye bölünen dualar yayılıyor
Bir ustura telâşında zaman
Koşturmakta kışa
Kayıp geçerken korkma
Bir nihavent yayılsın damarlarına
Küçücük bir kızın kara gözlerindeki hüzünden başla
Tarlaya akan teriyle bir ırgatın emeğinde
Çıplak ağaçların üşümüşlüğünde
Anlat bana bu mevsimi
İşleyen sesini
Gülüşüne sinen kokusunu
Uçuşan etekler
Ve serinliğin sızlatan yani
Artık oynanmaz mı bahçelerde
Bunun hayal kırıklığı
Pencere önü sıcak özlemleri
Eylül
Düş ol geceme
Ser örtünü yüreğine
Anılarımın tozlu mahzenine
Kurul mevsimlerin tahtına