Solumdan Akan Loş Işıklar

...
yine kazan dibi karalığında akşam
Simon Bolivar Bulvarı'ndayım
sağımda yüksek mevki
solumda akan loş ışıklar
hiç kimse hiç kimsenin umurunda değil
bir sonbahar misali üstünden geçiyorum şehrimin
hafızamda satır satır beni çok sevdiğini bildiğim sevgilim var
-öyle ağırım ki kendime
biraz sendelesem yıkılabilirim umursamazsam belkide ölebilirim...


şimdi
Ankara ayazının ortasındayım
üşütüyor Kasım'ın çuhası ve bulvar taşlarında argın adımlarım
ağırım işte !
ne beş nolu kapıya yürüyebilirim
ne de din ve devlet işlerinin ayrıştığı fikre
ve umurumda değil hiç bir kimse
say ki boş sokak
say ki salaş cadde
say ki hiç çocuk yok...


aylardan kış
yetmiyor şal desenim ve donarken tenim
kaburgamın solunu sarmış yakar sevdiğim
tamda nabzımda alazı

kumru ötüşünde arada bir düşlerimin ucundan yakalıyorum
göçüm umut mahallesine sefaletin koynunda uyusada zaman
o vakit zerdaliler sarkardı başımdan
hiç kimse kimseden endamlı sözler duyamazken
imkansızlığında her sokak beyin göçüğü ve telaşa sinmiş duygular
ki bildiğim her mevsimi asil taşır Ankara
bu asaleti yalnızca tarihin azizliğine bağlarım
yoksa gerçekten gözümde hiç kimse yok...


eski bir düş konforum
tılsımlı ve ayin gibi bir zamanda
nehir olup akardım bir destanın kenarından
kayın ağacının yarılmış gövdesine
sedefli ellerimle dokunmadan
bakışlarım mıh olurdu
odacıkta emzikli bebelere
gökyüzünde ansızın yıldızlar kayardı
dudaklarımda ezber duanın ışıkları alev alev
bebelerin saçlarında
benzer yanlarımı tarardım uzun uzun
ve bedenlerinde keneleri ovar
koşarak gözyaşlarımı ırmak kenarında bırakırdım
uçurumun ucunda renkli çiçekler çarpardı gözüme
büyümeye hevesli
dokunsan solacak
ve gayet narin
dokunamazdım
salardım düşlerimi ertesi yetişmelere
o vakit olmayan sevgilim benzemezdi hiç kimseye...


zemheri acılar doğursada zaman
büyük insanın dediği şarkı olurdu hayat
semazen gibi döner dönerdim
sersemleten rüzgarlar geçti
tabii yazlar kışlar geçti senelerimden
eskisi gibi değil severek adım adım yürüdüğüm
ne sokağım ne caddem dağınık başkentim
umut dökülen yağmurlarım
dünden uzak
berrak yarınlarım
elbet antika destanlarım ve çok sevdiğim sevgilim var

-öyle ağırım ki kendime
biraz sendelesem yıkılabilirim umursamazsam belkide ölebilirim...