Som

Dili kurumuş yalnızlıktan korkarım ben
Yüzünde kekremsi bir koku
Saçlarına dökülen, tebessümün gerçek üstü hali
Üstüm başım can içinde
Revan olmuş her kelimenin alnında kırmızıdan türemiş
X işareti.

Somurtur gün doğumları, gecenin karşısında
Gökyüzüyle davası olan fanilere fısıldar seher
Ölüm topraktan gelir.
Gözü korkmuş yalnızlıkla dostumdur ben.
Dudaklarında sakinliğe gömülü bir telaş
Ellerinde uyku hali.

Küle dönmüş kozun son isteği gibi Paris.
Celâleddin usûlü bir yangın dizlerimde
Etrafında fink atan yağmurun tozunu toplamaksa niyetin
Gidip kendine âşık olabileceğin
sesini yutmuş bir yalnızlık bul.
Seni anlasın, sana sussun.

Işığa gelen korkuları sevmem ben
ki yüzüne rüzgâr atsın hüzün.
Dert bahçesinden kin toplayıp sunar sofrana ömür
Kalbindeki temizlikten bahsettiren
kirlenmişliğin ruhuna attığı çimdik.
Kendine kanatlarından his akan bir yalnızlık bul
Deniz kıyısına gömdüğün tuzlu su çağlayanlarını yıkıp
s/özüne konsun.


Burada vakit ?edebîyen- dursun.