Son

Ağacımızdı..

Dev bir çınar misali..

Kurudu gitti..

Döküldü yaprakları..

Küller savruldu havaya..

Bir küfür de benden bu dünyaya..

Mısralarımız..

Kafiyelerimiz..

Ve de şiirlerimiz..

Ve şarkılar..

Bana hep seni hatırlatır..

Yokluğun yine, yine kalbimi acıtır..!

Kurudu umut denizi..

Bataklık oldu artık bedene..

Battıkça kaybolan..

Kurtulmaya çalıştıkça batan..

Ben!

Ve ben işte..

Düşünemiyorum artık..

Bakamıyorum gökyüzüne..

Baktığım her yerde siluetin..

Seni hatırlatıyor bana resimlerin..

Bırak git!

Koca bir yaşama..

Kimse gitmedi mi sanki?

Hiç düşündü mü beni..

Git! Sende git!
Haykır nefretini

Kus öfkeni dünyama

Çekil git! Sende git..

Bırak bu aşkla beni

Kalbimde dönüşen acımla

Ama şunu bil ki hala canımda

Senin izin var

Kalbimde aşkın..

Gittin işte sende uzaklaştın..




: Yitirmeden yüzündeki anlık tebessümü / Bütün saatleri öyleyce dondurabilmek için çıldırasıya paraladım kendimi / Lanet olsun! / Artık sigarayı üç pakete çıkarttım günde / Olsun gözüm olsun, ne olacaksa olsun / Gidişin senin, aşk ve acı benim olsun / Bana kalsın bu dünya! / Yanmasın lambalarım / Kesilsin elektrikler / ve öylece paylaşamadığım yalnızlığımla bu da benim olsun!



Dondurma külahtan düştü, ağladı çocuk.