Son

Bütün uzuvlarımla
Geceyi dinlerken
Ufukta küçülüyor bir fani
Saçları bulutlara dokunuyor
Tenim ürperiyor
Anlam veremiyorum

Ellerim buz kesiyor
Gün batımı onu karartırken
Bileylenen bıçak misali
Kıvılcımlar çıkıyor yoldan
Hışımla yürürken

Rüzgar kumları kaldırıyor
O ufku soluyor
Tüm uzuvlarıyla
Ben ufku kolluyorum
Gözlerimle, zihnimle
Ve benim olmayan her şeyle

Ufuk ne kadar da uzakmış
Koşmaya başlayınca anladım

Koşmak kâr etmiyor
Güneş batmakta ısrarcı
Yelkovan durmamakta

Faninin görünen bir başı kaldı
Bir de benliği

Güneşle yanan tepeler
Gecenin koynuna sızıyor
Sükun taşları bir yosun gibi sarıyor
Zaman uykularda daha hızlı akıyor

Kırk yıldır beklediğim kurtarıcı
Bir şarkının sonu gibi
Ağır ağır yok oluyor
Ben ruhsuzca bekliyorum
Koşmadan
Ürpermeden
Geceyi dinlerken