Son Bahar

Soluk bir gölgeyim
Kızıldan sarıya
Es rüzgar dök beni
Toprağın alnına

Islak soğuk
Silik boğuk
Kayıp bir mevsimim
Dallarda beni arar rüzgar
Bir yanım uçurum
Öteki son bahar

İçim üşür
Siner bacama
Kurum karası
Bir sessizlik
İçimdeki sol
Sokak kapısının
Adıdır belirsizlik

Her sabah
Güneş üşür penceremde
İğreti bir sarılığa yakalanmıştır
Ve sular yavaş akar
Zaman ağır ağır

Akşamlar erkenci
Geceler uzun
Ve tepeler
Beyaz yorganını
Üstüne almamıştır henüz
Çıplak çıplak
Titreyerek sabahı karşılar
Her gündüz

Kuşlar geçer
Senli benli
Türkülerle tepemden
Kargalar tutmuştur
Sokak başlarını erkenden
Hangi satıra yapışsa kalemim
Ağzımı buruşturur kelimelerim
Sonra yazmak isterim
Anlatamam
Sarı bir devrimdir yapılan
Yeşile inat
Kazananı açıklar az sonra
Sarı bir bayrak çeker kainat

Sonra dalında kurur bir yaprak
Salınır rüzgarda
Kucaklar onu toprak
Gelmiştir son bahar
Çok geçmez gönlüme
Soğuk bir kar yağar