Son Bahar

Şüphesiz ki,
Yağmurun sesi sokaklarda akarken,
Gökyüzü üstüne eğilir,
Örtüverir yalnızlığını.
Elindeki balık ekmekten
Koca bir dilim ısırır,
Gözlerini kapatır,
Tadını çıkarırsın omzuna vuran
Serseri damlaların.
Işıkları vura vura yanaşır,
Koskoca şehrin,
Son vapuru uzaktan.
Ve savrularak dökülür
Ekim,
Sapsarı ağaçlardan.
Sessizce düşünürsün...
Öyle ki işte,
Gönlümde
Açmadan solan bir gülsün...