Son Bir Ki Üç Deneme

neye büyüdüysem, geç kaldım ...

olurdu olmazdı...
bak, zaman teğet değdi şehre.
semada uçuşan kuşlar kadar
kalabalık o sokaklar
ve aynı sokaklar
sessizce söylüyor
ezbere bildikleri şiiri.

yalnızlık dek geliyor lisana;
sözcükler yetersiz,
cümleler kimsesiz...
elleri cebinde gezen
boş gözler ki onlar
ne büyükler(!)
ne küçükler(?)...

bir kız koşturuyor yağan yağmurda,
ayaklarını şaplatarak koşturuyor,
birazdan tam da birazdan
kavuşuyor çocukluğuna.

olurdu olmazdı;
hayat sadece hoş bir anıydı
ve aşk hep inatçı!...

parantez içi:

olurdu olmazdı,
yanlıştı ve çıplaktı güneş,
ki o güneş
hep yalnızdı...

yirmi sekiz aralık iki bin on iki

kızılay / ankara

alakalı bir not:

kitabının ayracı bu olsun, hayatının ben... benimle kal, benimle devam et...

//son bir ki üç deneme ..