Son Çırpınış

Kıyısız kalabiliyormuş insan
Yönsüz,hedefsiz ve başıboş.
Çekiştiriyor herbir tarafımdan-
Hayali kuvvetler-
Koparamadikları parçalarımdan.

Önce,
Öfkelerimi dikiyorum karşılarına.
Gönülsüz affedişlerimde-
Sezsizdir benim şiddetlerim.
Sonra,
Kirpiler gibi çekiliyorum kabuğuma,
Çıkartıyorum dikenlerimi.
Yeter diyorum-
Bu ilk değil ki...
Yorgun sanmayın, isteksizim.
Anlasanıza!
Mücadele çok kıymetli-
Harcanmaz öyle uluorta
Uzlaşmayı denemeli.

Artık her şeye inat
Gülüşlerim çok sesli.
Yayılsın istiyorum-
Köşelerde oturmuş yanlızlara.
Yönsüz olmam, başıboş olmam-
Kimin umrunda.
Tutunduğum bu hayat benim.
Onu ben beslemeliyim.
Her kıyısız sabahta,
Sığınma menfaatinden uzak,
Samimi bir merhaba demeliyim