Son Durak

Köhnemiş hayat kütüphanemin

Tozlu raflarına mahkum cefakâr dostlarım…

D/ipsiz kuyu anılarım,

Günden güne solan umutlarım,

Yarım kalan yoksul hayallerim

Puslu gecelerimi renklendiren öksüz dizelerim,

Beklemeyin beni.

Varlıktan yokluğa uzanan yolda

Yokluğun son durağındayım.

Yoruldum …

Akan zamana inat nefessiz yaşamaktan

Hayata bomboş ellerle sımsıkı sarılmaktan

Sahte gülümsemelerin ardına saklamaktan.

Yarının , dünün ve bugünün aynısı olduğunu bile bile

Her yeni güne umarsızca merhaba demekten

Bıktım artık...

……………………………….Yokluğun son durağındayım.