Son Gidiş

zifiri karanlıkta buğulu camlardan bakar gözlerim
baş ucumda yıkık dökük hayallerim
elimde yandıkca sönen söndükce yanan sigaram
dumanında uçup giden kaybolan geçmişim
ve ben yorgunluktan dizlerinin bağı çözülmüş
yetim bir çocuk gibi kimsesiz sevgisiz ben
doğrularımı yalnışlarımı yüklendim gidiyorum
geri dönüşü olmayan yolda ardıma bakmadan
sensizliği kabullenmiş yaralı yüreğimle
binbir soru işaretleriyle gidiyorum
helalim deyip alnıma koyduğun buseyi
nereye gideceğini bilmeden söylediğin sözleri
aynı kefeye koydum yüklendim
yırtık pırtık fotoğrafın koynumda gidiyorum

sanmaki kırdığın kalp döner geri bu bitiş ebedi
dertlenmenin yakınmanın ne zamanı ne yeri
elbet geçer ak düşmüş saçlarımdan izi
hoyratça esen rüzgar alır nefesimdeki seni
kendimi anlatmaya çalıştıkca yaktın beni
anladım ki ne söylediğim önemli
ne sevgim yeterli
anladığın ve gördüğün kadarım
son çırpınışlar yalvarış yakarışlar boşa
çoktan sendeki beni atmışsın yollara
vurmuşsun taştan taşa kan revan içinde
hasretini işledim içime
sonu olmayan masaldı dedim yüreğime
yokluğunu kabullenerek ah etmeden gidiyorum