Son Gül

Uzakta yapayalnız açılıp duran,
Yazın son gülüdür bu...
Sevdiği bütün dostları
Çekip gitmiş çoktan...


Ki;
Ne akranı bir çiçek kalmış,
Karşılıklı dertleşeceği.
Ne de bir tomurcuk kalmış,
Renklerinden kan vereceği...


Yorgunluğunun bükülen boynuyum ben de
Geniş bahçelerden vazolara, salonları beklemeye gelmiş
Kara bir gülün yorulunca aldığı bir renk var ah yüzümde


Ne düşünürsün şimdi:
Yazın nasıl geçtiğini mi?
Çocukluğumun şarkılarında m ı kaldı gülümsemen
Güz, yalnız solgun yağmurlar mı,
Sessiz bahçelerde


Hastane önlerinin sarı gülleri sarmış
Hüznü ve güneşi bir arada tutabilen
Yüzümün / yüzünün
Durup baktığımız, geçen hayatlarımız gibi


Senden geçemem,
Senden geçemem ey garibim,
Solmana razı değilim.
Bak sevgililer uyuyor işte,
Var git sen de uyu onlarla.


Uyu ki;
Ben de usulca yapraklarını sereyim.
Döşeğime...
Akranlarının yattığı,
Hiç kokusuz ve ölgün yattığı o yere...
Ta ki ardından ben de geleyim.
Dostlukların bozulup parçalandığında,
Ve aşkın billur kâsesinden.
İnciler saçılıp dağıldığında
Ve uçup gittiğinde sevgililer.
Ah ki;
Kim ama kim kalacak,
Bu çorak dünyada...