Son Gülüş

koptu beklenen kıyamet
bir ekim ortası
gündüz başlayan,hüzün yağmurları
dindi nihayet
kuşluk vakti
secdede yaralı bir yavru kuş
yarım kaldı,aminsiz duası
avşar kızının dilinde
hazin bozlak türküsü
bitirdi çoşkusunu
yaşam sevincini
bu aşk öyküsü


koynunda bakır tenli sevdası
koparılırken bağı,sevmenin tam orta yerinden
dağılırken günah tozlarıyla,
alıp verişini nefesinin
dinleyen rüzgar
od düşen ağarmış saçlarını okşuyan gece
utanır bu halinden kadının
ve devrilirken basamaklarından paslı zamanın
iz bıraktığı yaralı alnını öper çocuk
hafifler sanki acıları birazcık

karanlık lahitlerde züleyha
yusufsuz yüreği
dağınık t/arafta
küllerini üflüyor,uçuk dudakları
göç etmekte son gülüşleri
ebabil eşliğinde
takılmayan saçlarına gelinlik taç'ını sen tak
kınasını avuçlarına sen yak,çocuk!
yitip giden ömrünün
bu ölüm döşeğinde