Son Pişmanlık

-yılların avucundan içtik acıları sessizce
söz kılıçtan keskindi
bu gidişe dur diyemedik
zaman içimizde ateş beslerken
ölümün mührünü çözdük-


yorgun ışık salkımı duvarda
zikzak çiziyor havada
sonsuz hoşgörüye sığınan sığırcıklar
sabrın damarı çatlayınca
kanıyor yıldızlar



-içimizdeki ateş dişi
yüzümüzde kırmızı bir yaprak-
tümceler çatlar ağzımızda
akışını arayan ırmak zehir kusar



ağırlaşır gün be gün yaşam
dargındır doğa
toprak bir damla suya muhtaç
kim buruşturdu güneşi
kime küser bu kuşlar
hala susma hakkını kullanır insan!



yosunların sığındığı denizde birikmiş atıklar
sızar palamardan boşluğa acılar
pupasız ve pruvasız zamanlarda
keder doğuran istiridye çığlık çığlığa


oysa biz umudu
yerde bulduğumuz ekmek gibi
öpüp üç kez alnımıza koymuştuk
bir yanda dilimizde buruk bir tat
bir yanda kanayan hayat...


sunu:ey insan!içindeki kavşaktan geri dön
orada pişmanlığını göreceksin!