Son Sahne

Sus köle!
Zifiri karanlıkta oturup
yaslan buz gibi ölüm kokan taşlara.
Bu ayıp senmiş gibi ağlama.
Hürriyetin onların elinde oyuncak,
doğacak yarınları düşün.

Sımsıkı tut köle!
Çocukluğunun saflığını hatırla;
anlam veremediğin dünyanın güzelliği,
başı boş hırçın bulut,soğuk dere aklında.
Umutlarını sımsıkı bağlı ellerinde tut.
Senden istediklerini verme onlara..


Yürü köle!
Burası pazarların en canlısırdır.
Bu kollar,bu bacaklar senin hazinen.
Her bağrışta artar değerin,
feleğin adaletine yürü düşünmeden.
Varlığın akıp gidecek üzerinden.

Bak köle!
Geçmişin farksızlığına bak.
Sanma devamı vardır bu günün
Bu son sahne baktığın.
Felaketine soyun yükseklerde.
Düşersen ağlama sakın.
Yakındır,bu göz yaşıdır akıttığın.

Hayal et köle!
Ölümün bu son değildir.
Nice kara bahtın kapısı açıldı burada.
Biterken oyunların en seçkini
umutların olsun karamsarlığa
senin ayıbınmış gibi ağlama,sus.
Değiştiremediği bu düzen tanrının değildir,
işte bu karşındaki asil insanın eseridir.