Son Tren

ben yalnızlığımla tamir ederdim
yüreğimde açtığın yaraları
birbirimizden her uzaklaştığımızda yalnızlık yetişti imdadıma
görememiştik belki de yaralarımızın büyüklüğünü
gerci zaman bile görememişti duygusuzlaştırıldığımızı
biz nerde koparmıştık sevgi bağlarını ve nasıl kapatabilmişiz gözlerimizi
tıpkı kalbimizi kapattıgımız gibi
Sen hala nasıl görmüyorsun son trenin çoktan kalkıp gittiğini
ben artık bıktım kendimi yalnızlığa tamir ettirmekten hoş oda bıkmıstır ya!
bu kadar lünpelliğe ve bu kadar kadersizliğe
ne kadar farklıyız ve ne kadar yalan olmuş sözlerimiz
o eski günlerimizin coktan kacıp gittiğini ve yitirdiğimiz sevgimizi
bırak artık savaşmayalım ben yoruldum bu aşktan
sana dair her ne varsa hepsinden sıkıldım
anla be güzel kız mutluluguda ıskaladık tıpkı
birbirimizi ıskaladığımız gibi...